A srpskih kuća: 12.844. U župama: Kosovo, Sirinićkoj, Sredačkoj, Ibarskom Kolašinu, Biničkoj Moravi, Prizrenskom Polju, Labu Šiptara tada nema.

U Peći, na primer, tada nije bilo nijedne albanske porodice…

Čak, 1838. godine skoro 400 godina posle prvog turskog popisa – u Peći (kako zapisuje Jozef Miler): Srbi čine 92,09 odsto stanovništva.

Danas, posle NATO zločinačke-agresije, pod nazivom „Milosrdni anđeo“, u Peći (sedištu srpskog patrijarha) živi samo nekoliko Srba!

Dolazak Albanaca na njihove današnje teritorije…

Albanci vode poreklo sa Kavkaza. Albanija na Kakvazu nalazila se na istoku ove planine, između Kaspijskog mora i vrha Kavkaza. Jedino po čemu je ta stara Albanija bila poznata jesu veliki i opasni psi, takozvani kavkaski ovčari.

Godine 1043. pobunjeni namesnik Sicilije, bivši vizantijski vojskovođa Đorđe Manijak, pokreće vojsku preko Jadrana, u kojoj je bilo i Albanaca sa ženama i decom, da bi u bici kod Dojrana Manijak tragično izgubio život.

Poraženim Albancima, bez brodova koji su pali u ruke Vizantinaca, Srbi su omogućili da se nasele u srpskom Pomorju, okolina Skadra (nekadašnja prestonica Srbije). Ubrzo su se odomaćila dva naziva za ovu etničku zajednicu, turski naziv Arnauti – “oni koju nemaju gde da se vrate” i naziv Šćiptar, kojim su se Arbanasi najradije nazivali.

Naselili su se na današnjoj teritoriji Albanije, uglavnom su se bavili stočarstvom , pošto su živeli u planinskim predelima sve do 17. veka.

Iskoristili su najezdu Turaka i tako se odomaćili.